Określanie wielkości emisji zanieczyszczeń powietrza ze źródeł komunalno-bytowych opiera się o powszechnie przyjętą metodykę, polegającą – w uproszczeniu – na przemnażaniu ilości paliw zużywanych w tym sektorze (dane statystyczne) przez odpowiednie wskaźniki emisyjne (określone na podstawie laboratoryjnych pomiarów emisji z urządzeń). Podejście to obarczone jest znaczną niepewnością, zarówno na skutek niepewności metod opracowania i gromadzenia danych statystycznych, jak i ze względu na trudność w identyfikacji odpowiednich dla konkretnej sytuacji wskaźników emisji, czyli próby odzwierciedlenia jak najbardziej rzeczywistych warunków spalania paliw.
Niniejszy raport przedstawia podsumowanie stanu wiedzy na temat pomiarów wskaźników emisji przede wszystkim pyłu zawieszonego, pochodzącego z urządzeń spalających paliwa stałe, czyli głównie węgiel i biomasę (w szczególności drewno i pellet), wykorzystywanych w gospodarstwach domowych do celów grzewczych i produkcji ciepłej wody. W raporcie opisane zostały główne założenia oraz metody prowadzenia tego typu badań z punktu widzenia ich potencjału odzwierciedlania – w sposób jak najbardziej zbliżony do rzeczywistych warunków – wskaźników emisji pochodzących z tego sektora. Wskazano najważniejsze czynniki wpływające na znaczną rozpiętość wartości tych wskaźników podawanych w literaturze i zaproponowano, jaki rodzaj wskaźników zdaniem autorów tego raportu, powinien być zastosowany do celów inwentaryzacji emisji w ramach zarządzania jakością powietrza. Celem opracowania jest także wskazanie rekomendacji w zakresie działań, które pozwolą na skuteczne obniżenie rzeczywistych emisji, zależnych od szeregu różnorodnych czynników.
Raport przygotowany został w oparciu o rozległy przegląd literatury (ponad 120 pozycji), przede wszystkim artykułów z recenzowanych, międzynarodowych czasopism naukowych oraz raportów renomowanych instytucji, a także dokumentów prawnych oraz norm. W pracy zacytowano te z nich, które zdaniem autorów zawierają najważniejsze i najszersze wnioski.
Schemat obrazujący różnicę w pomiarze emisji rzeczywistej (uwzględniający frakcję kondensującą) względem pomiaru certyfikującego (bez frakcji kondensującej) przedstawia poniższy rysunek. W wysokiej temperaturze (metoda certyfikacyjna) obecna jest przede wszystkim frakcja filtrowalna pyłu (złożona z aerozoli nieorganicznych i sadzy). Przy obniżonej temperaturze spalin (metoda tunelu rozcieńczającego) organiczne związki gazowe kondensują do organicznych aerozoli i zostają uwzględnione w mierzonym pyle (PM) jako frakcja kondensująca.
